บทที่ 27
บทที่ 27
 เวลาที่มีปัญหาอะไร ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจะระบายอะไรให้ใครฟังสักเท่าไร ถนัดแก้ปัญหาด้วยตนเองมากกว่า สถานที่แห่งหนึ่งที่ผมไปอยู่เสมอ คือวัดเมืองเก่าแสนตุ่ม มากี่ทีก็ทำให้ตัวผมมีความสุขทุกที ทั้งๆที่นี่ มาก็ไม่เจอใคร พระท่านก็ไม่ค่อยอยู่ นึกอีกทีความเงียบสงบก็น่ากลัวเหมือนกันนะครับ ผมได้เคยคุยกับพระท่านนึงที่มาจำพรรษาอยู่ที่นี่ ท่านเล่าให้ผมฟังว่า เวลาท่านอยู่คนเดียว ก็เจอสิ่งที่น่าตกใจ มีผีหัวขาดครับ ที่เดินหิ้วหัวไปมา รอบศาลาวัด ท่านเห็นก็ได้แต่สวดมนต์ ยังมีผีที่ไม่มีญาติอีก ที่วนเวียนอยู่ที่นั่น ผมได้ฟังก็ไม่ได้นึกกลัว เพียงแต่สงสารมากกว่าครับ ที่พวกเขาไม่ได้ไปผุดไปเกิดเสียที ผมหมั่นขับรถไปทำบุญที่นั่นอยู่เป็นประจำ คนเดียวก็ไป และก็ทำตามที่ท่านบอก เวลาขับรถออกไปหน้าวัด ให้นำข้าววางไว้ เพื่อให้กับผีที่ไม่สามารถอยู่ในวัดได้ ได้รับส่วนบุญนี้ด้วย ก็ทำอยู่เสมอ แต่ก่อนผมเคยพานักเรียนที่โรงเรียนบ่อไร่วิทยาคมมาเข้าค่ายที่นี่ครับ ปีนึงก็ 3-4 ค่าย ก็มีความทรงจำต่างๆ มากมาย มีคืนนึงนักเรียนคนนึงป่วยเป็นไข้สูงมาก เห็นเขานอนสั่น ผมไม่รู้จะทำยังไงให้ก็เลยกอดเขาให้หายหนาว รู้สึกประทับใจครับกับชีวิตความเป็นครูที่ได้ทำแบบนี้ ที่นี่ได้มิตรภาพมากมายในการช่วยเพื่อนครูทำกับข้าวเพื่อเลี้ยงเด็กๆ ได้ตักข้าว ตักกับข้าว ให้พวกเขาในทุกมื้อ เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ ในช่วงที่ทำกิจกรรม ความรักได้เกิดขึ้นที่นี่ พระครูครุนาถสมาจารย์ ได้สอนให้พวกเราทุกคน รักตนเอง รักพ่อแม่ รักครู รักเพื่อน ฝึกให้พวกเรากล้าคิด กล้าพูด กล้าทำ กล้านำเสนอ และการทำเพื่อสังคมครับ ที่แห่งนี้จึงมีความสำคัญต่อผมมากครับ ....วัดเมืองเก่าแสนตุ่ม