บทที่ 25
บทที่ 25
การทำงานของชมรมหัวใจสะพายเป้ ไม่ได้ราบเรียบ เพราะการที่ผมลุยงานอย่างรวดเร็ว ทำอะไรโดยไม่ได้ปรึกษาใคร แค่คิดอย่างเดียวว่านักเรียนต้องได้รับการพัฒนาจะรอช้าไม่ได้ บางทีก็ท้อครับ ถึงขั้นต้องขี่มอเตอร์ไซด์ร้องไห้เพื่อเดินทางกลับไปที่โรงเรียนบ่อไร่วิทยาคม นับ 18 กิโลเมตร ตลอดเส้นทางที่ผมเดินทางไปเพื่อไปหาใครสักคนที่เข้าใจผม ครูสมลักษณ์ ครูพัชรี ครูเบญจณี ผอ.วีรศักดิ์ วรรณรัตน์ ครูธิดา รวมทั้งเด็กๆที่เคยทำงานด้วยกัน ใครก็ได้ที่บ่อไร่ แค่ได้เจอผมก็หายทุกข์แล้วครับ หรือบางทีแค่ขี่มอเตอร์ไซด์ไปเหยียบแผ่นดินของบ่อไร่ ผมก็สุขใจครับ พร้อมกับไปลุยงานต่อได้ งานชิ้นแรกที่ผมทำเพื่อการแข่งขันคือภาพยนตร์สั้น เกี่ยวกับดินน้ำมัน งานชิ้นนี้เราแพ้ราบคาบครับ เป็นการลองงานชิ้นแรกของการอยู่โรงเรียนบ้านหนองบัว แต่ผมก็ไม่ได้ย่อท้อครับ นำเด็กอีกกลุ่มไปเรียนรู้การทำหุ่นยนต์วิ่งเร็วต่อ พร้อมกับพัฒนากลุ่มอื่นๆด้วย มันต้องได้สักอันสิ ในที่สุดผมก็ได้นำนักเรียนไปแข่งขันหุ่นยนต์วิ่งเร็วในระดับภาค ในงานศิลปหัตถกรรมนักเรียนครับ ผมอยากจะบอกกับทุกท่านที่ติดตามอ่านบทความของผมตั้งแต่เริ่มแรก อยากให้ทุกท่านสู้กับอุปสรรคที่เข้ามาครับ อดทนให้มากๆ ถ้าคิดว่าเราทำดีก็ทำต่อไป ภาพยนตร์สั้นแพ้ใช่ไหม ผมจะทำอีก ผมได้ส่งภาพยนตร์สั้นแข่งอีกครั้ง ในครั้งนี้ผมให้ ผอ.ชูศักดิ์ ธนาพาณิชย์ ได้ดูก่อนส่งแข่งครับ ผมอยากให้ท่านอวยพรและเป็นกำลังใจให้พวกเรา ในที่สุดภาพยนตร์สั้น เรื่องสุดแต่ใจกำหนด ก็ชนะระดับจังหวัด ชนะระดับภาค และก็รองชนะเลิศอันดับ 2 ระดับชาติ งานศิลปหัตถกรรมนักเรียน ผมและเด็กๆดีใจกันมากครับ มันเป็นครั้งแรกของเรา