 |
บทที่ 24 |
 |
บทที่ 24
|
ในคืนงานเลี้ยงส่งของโรงเรียนบ่อไร่วิทยาคม คืนนั้นเป็นคืนที่ผมจะต้องอำลาโรงเรียนแห่งนี้จริงๆ ผมได้ถามคำถามนึงจากครูคมสัน ณ รังษี ผมอยากถามท่านมานานมากแต่ไม่กล้าถาม ผมถามว่าทำไมถึงต่อสัญญาครูอัตราจ้างให้ผม ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากนัก ผมได้คำตอบจากท่านว่า ท่านให้โอกาสผม ครับแล้วผมจะให้โอกาสเด็กๆ เหมือนที่ครูให้โอกาสผมเช่นกัน ณ โรงเรียนบ้านหนองบัว ผมในฐานะครูใหม่ของที่นี่ก็มีคนจับจ้องการทำงานของผมในบริบทที่ต่างจากบ่อไร่วิทยาคม ผมพยายามที่จะเปิดชมรมหัวใจสะพายเป้อีกครั้งนึง เพื่อต่อยอดงานเดิมต่อไป ในตอนนั้นผมได้เป็นครูที่ปรึกษานักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ครับ ก็กังวลอยู่เหมือนกัน เพราะพวกเขามีเรื่องชกต่อยกันทุกวัน มีเรื่องให้ปวดหัวตลอดตั้งแต่เริ่มไปอยู่ ขณะนั้นได้มีกฎกติกาเข้มข้นมากขึ้น พร้อมกับจัดกิจกรรมเพิ่มความสามัคคีในทุกสัปดาห์ ผมคิดแต่เพียงว่าทำยังไงก็ได้ให้พวกเขารักกัน เอาถึงขั้นปิดห้องคอมครับ คุณรู้ไหมว่าผมทำอะไร ผมเล่นต่อสู้กับเด็กๆ ครับ พวกเขารุมต่อยผม บางครั้งก็เจ็บมากครับ แต่ยังไงก็ต้องทน เพื่อให้เขามีความสามัคคี ให้ความเป็นกันเอง ทำทุกวิถีทาง จนผมเริ่มรักเด็กๆกลุ่มนี้มาก ยิ่งรักก็ยิ่งเป็นห่วงมาก ในด้านการเรียนและพฤติกรรม จุดเริ่มต้นของชมรมหัวใจสะพายเป้ ผมได้นำนักเรียน 2 คน ขี่มอเตอร์ไซด์ ไปร่วมการอบรมเกี่ยวกับปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ที่โรงเรียนบ่อไร่วิทยาคม ผมไม่อยากเริ่มชมรมจากศูนย์ ผมขอเริ่มจากร้อยก็แล้วกัน มีการนำนักเรียนกลุ่มอื่น ไปหัดทำหุ่นยนต์วิ่งเร็วที่บ่อไร่เช่นกัน และได้นำนักเรียนบ่อไร่วิทยาคม มาสอนน้องๆที่โรงเรียนบ้านหนองบัว เพื่อพัฒนาพวกเขาอย่างก้าวกระโดด ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ก็จะมีนักเรียนกลุ่มหนึ่งมาเรียนคอม มีการฝึกอบรมทำจรวดขวดน้ำเพื่อพัฒนากระบวนการคิด ผมเร่งพัฒนานักเรียนอย่างรวดเร็ว การทำแบบนี้ก็มีเสียงต่อว่าจากครูหลายท่านเช่นกัน เหตุเพราะเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมคิด ผมพยายามอธิบายและชวนครูมาช่วยต่อยอดความคิดของผมด้วย มีครูสายพิณ ครูชุติมา ครูจงใจ มาเข้าร่วมหัวใจสะพายเป้ของผม ตอนนั้นจำได้ว่าผมทำงานหนักมาก เพื่อให้ชมรมที่ผมรักนี้เดินต่อไปได้ตามความฝันของผม |
|