 |
บทที่ 23 |
 |
บทที่ 23
|
ผมได้รับงบประมาณจากโรงเรียนให้ทำห้องสตูดิโอ ในห้องเก็บของ ผมกับเด็กๆ ช่วยกันรื้อห้องที่เต็มไปด้วยเศษเหล็ก เศษไม้ ขยะมากมาย ออกจากห้อง พร้อมทั้งล้างห้อง ทาสี ด้วยตัวของพวกเราเอง โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ในที่สุดผมก็ได้ห้องของชมรมหัวใจสะพายเป้ ผมรู้สึกภูมิใจมากในการได้รับโอกาสดีๆ สิ่งที่ผมซาบซึ้งมากๆ ก็คือผมเป็นแค่อัตราจ้างธรรมดา แต่การทำงานกับสามารถคิดและทำเหมือนครูประจำการ โดยไม่มีเส้นแบ่งขอบเขต ผมมีโอกาสได้ทำงานครอบครัวอบอุ่น ได้ไปเรียนรู้ที่สงขลา ได้ขึ้นรถไฟนอนเป็นครั้งแรก สุดประทับใจที่ผมเป็นส่วนหนึ่งในการขับเคลื่อนโรงเรียนให้เป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ เป็นโรงเรียนต้นแบบโรงเรียนในฝัน ผมได้เป็นนักแสดงในงานต่างๆ เช่น แสดงเป็นคนแก่ในงานเปิดเมืองอัญมณี ได้แต่งชุดลิเกเต้น ในงานสัมมนาของ ปตท. ได้แต่งตัวตลกๆ ในค่ายลูกเสือ ได้เข้าร่วมการประชุมร่วมระหว่างทหารไทยกับทหารกัมพูชา ได้ไปศึกษาดูงานมากมาย จนนับไม่ถ้วน ยังมีเพื่อนๆ ครูอัตราจ้างวัยเดียวกันนับ 7 คน ที่ร่วมกันทำงาน ผมสุขใจมากครับจนไม่คิดจะไปไหนอีกแล้ว ตลอดระยะเวลา 4 ปีกว่าๆ แต่ในที่สุดเมื่อถึงเทศกาลสอบบรรจุ ผมจำต้องเลือกเดินในสิ่งที่ดีกว่า พร้อมกับได้เป็นครูพิเศษสอนนักเรียนที่อนุบาลบ่อพลอยราษฎร์รังสรรค์ เพื่อประเมินโรงเรียนในฝัน เมื่อถึงวันประเมินพร้อมกับฟังผลการสอบสัมภาษณ์ผมตื่นเต้นมากครับ เหมือนหัวใจจะวาย ในที่สุดผมก็ได้เป็นครูสักที แต่สิ่่งที่น่าใจหายคือผมไม่ได้อยู่บ่อไร่อีกแล้ว ต้องไปอยู่ที่โรงเรียนบ้านหนองบัว นั่นหมายถึงชมรมหัวใจสะพายเป้ก็สิ้นสุดลง (วันที่ผมทำงาน วันที่ 7 เดือน 7 ปี 2547 วันฟังผลสอบบรรจุ วันที่ 27 มีนาคม 2552 อายุที่สอบได้ 27 ปี เลข 7 เป็นเลขมงคลสำหรับผม) |
|