 |
บทที่ 22 |
 |
บทที่ 22
|
| ทุกครั้งที่ฝนตก เหตุการณ์และความทรงจำบางอย่างก็พรั่งพรูออกมาพร้อมสายฝน บนถนนที่มีแต่ความรีบเร่ง แม้ฝนจะตก รถที่แล่นผ่านไป ไม่ได้ชะลอความเร็ว น้ำฝนจากท้องถนนกระเซ็นมาโดนร่างของผมทั้งใบหน้าลงสู่ร่างกายของผม มันเหน็บหนาว ใบหน้าก็เต็มไปด้วยน้ำฝนที่ตกหล่นมาโดน มันเจ็บมากๆครับ ยิ่งฟ้าร้องฟ้าผ่ามันกลัวจนบอกไม่ถูก ความเจ็บปวดนี้ผมสัมผัสได้เสมอ มันทำให้ผมรู้จักอดทน ผมต้องขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้านในทุกๆเดือน เส้นทางจากบ่อไร่ถึงตราด ผมใช้เวลาประมาณ 45 นาที ถึง 1 ชั่วโมง ขึ้นกับสภาพอากาศในขณะนั้น ...ผมต้องผ่านฤดูกาลต่างๆ ทั้งร้อน หนาว และฝน บางวันก็เจอ 3 ฤดูพร้อมกัน ตัวผมชาไปทั้งตัว ทุกครั้งที่ถึงจุดหมาย ผมอันต้องนอนหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย ในเส้นทางที่ผมผ่านจะมี 4 เส้นทางครับ ผมได้เปลี่ยนเส้นทางการเดินทางเสมอเพราะคิดว่าถ้าเกิดมีคนรอทำร้ายเราจะได้คาดเดาไม่ถูก เหมือนตัวเองเป็นมหาเศรษฐี 555 ระหว่างการเดินทางก็มีอะไรให้คิดเสมอครับ ได้เห็นอะไรอะไรที่เปลี่ยนไปในทุกครั้งที่เดินทางผ่าน ผู้คนที่อาศัยอยู่ริมทาง วีถีชีวิตก็ต่างกัน ผมได้ดื่มด่ำกับธรรมชาติในช่วงอากาศดีๆ ก็มีความสุขไปอีกแบบ บางทีก็มีลูกศิษย์ที่ผมรักมาก สนิทกันมากเดินทางมาด้วยกัน ผมชอบชวนนักเรียนที่ผมทำงานร่วมกันบ่อยๆมาด้วย เพราะอะไรนะเหรอ ผมบอกเขาว่า วันนึงที่เราไม่ได้เจอกันหรือครูไม่ได้อยู่บ่อไร่แล้ว อยากเจอครูเมื่อไรก็ให้มาหาที่บ้าน หรือมีโอกาสได้มาแถวบ้านครูมีเรื่องเดือดร้อนก็มาหาครูที่นี่ ผมได้บอกกับเด็กทุกคนที่เดินทางมากับผมแบบนี้เสมอ จะว่าไปผมเองก็แปลก ทำอะไรก็ทุ่มจนสุดตัวกับเด็กนักเรียนก็ไม่เคยแบ่งชั้นวรรณะ ให้ความเป็นกันเองเสมือนเพื่อนกันด้วยซ้ำ และก็มานั่งเสียใจและผิดหวังเสมอ ผมคิดว่าวันนึงผมจะมีรถยนต์สักคัน เพื่อจะได้สบายกว่านี้และจะได้พานักเรียนเดินทางไปด้วยกันหลายคนหน่อยทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกัน พออ่านถึงตรงนี้มีคนอาจสงสัยว่า ชีวิตแฟงเคยมีแฟนมีความรักบ้างไหม แฟนนะไม่เคยมี แต่ความรักมีครับ แต่แค่แอบรักแอบชอบเท่านั้น แต่จะให้เป็นแฟนแต่งงานกัน ไม่เอาครับ ผมชอบใช้ชีวิตอิสระมากกว่า ไม่อยากให้ใครมาบังคับ อยากทำอะไรก็ทำ อยากไปนอนที่ไหนก็ไป ถึงผมได้มีเวลาทำงานกับนักเรียนมากกว่าคนอื่นๆ ขอแค่ได้ทำอะไรที่เราชอบบ้าง แค่นี้ก็สุขใจครับ |
|