นี่คือเด็กที่ผมรักที่สุดครับ ดูคนที่สองสิ
ผม : บี ครูไม่สบาย ซื้อข้าวให้ครูหน่อยได้ไหม
บี: ผมไม่มีรถครับครู
ผม: เอ็งก็หายืมข้างบ้านสิ
บี: ไม่ดีกว่าครับ
ผม: เออเออไม่เป็นไรแค่นี้แหละ (เสียงผมเบาลงเหมือนจะร้องไห้ก็มันเสียใจครับ)

ลองดูคนที่สามสิ คนนี้รู้สึกรำคาญมันมากครับ เบื่อด้วย ไม่เคยพาไปเลี้ยงข้าวหรืออะไรเลย ซึ่งต่างจากคนที่ 1 และ 2
ผม : ต้น ซื้อข้าวให้ครูหน่อยสิ ครูไม่สบาย
ต้น : ครับ ได้ครับครู แล้วครูจะกินอะไร ต้นจะได้ซื้อไปให้
ผม : ข้าวผัดก็ได้ต้น
ต้น : ครับผมจะรีบไป

ผมดีใจมากครับ .....แต่ทำไมต้นไม่มาสักที หิวแล้วนะ ไอ้ห่าโกหกครึ่งชั่วโมงกว่าล่ะ ไม่ยอมมา ไม่ง้อล่ะ หลังจากนั้นผมได้เดินลงไปชั้นล่างเพื่อเตรียมตัวไปซื้อข้าวเอง หน้าผมนี่บูดสนิท ทันใดนั้นก็ได้เห็นต้นถือกล่องข้าวสีขาว เดินขึ้นมา
ผม : ต้นใครมาส่ง
ต้น : ผมเดินมาครับ
ผม: แล้วทำไมเอ็งไม่บอกว่าไม่มีรถ
ต้น: ไม่เป็นไรครับครู
บ้านของต้นห่างจากโรงเรียนประมาณ 4 กิโลครับ ผมแทบน้ำตาไหลออกมา ทำไมคนที่ผมไม่สนิทด้วยถึงดีกับผมเช่นนี้ ซึ่งต่างจากเด็กที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆมันต่างกันจริงๆ