บทที่ 20
บทที่ 20
เด็กๆ ผู้ชายหน้าตาดีๆ ถูกหวย บรรดาครูๆ ได้ยินเข้า หูพึ่งเลยครับ เฮ้ยมันเกิดขึ้นได้ไง อ้อ.....อย่างนี้นี่เอง นายอำเภอบ่อไร่ ได้ฝันถึงแม่ตะเคียนให้ช่วยเอาขึ้นมาจากการถูกฝังดินมานานหลายปี จนนายอำเภอท่านได้เอาแม็คโครค้นหาและได้ขุดพบ และได้นำแม่ตะเคียนมาวางไว้ที่ข้างๆ อำเภอบ่อไร่ ผู้คนที่ได้ทราบข่าวได้แห่ไปขอหวยจากแม่ตะเคียน วิธีการขอหวย คือได้นำแป้งไปทาที่ต้นตะเคียน เอามือถูจะเกิดเลขให้เห็น แต่คนที่ทำถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็จะเห็นเลข ตอนนั้นนักเรียนบ่อ...ไร่ผู้ชายหลายคนมากที่ถูกหวย พอพวกเรารู้เข้า มีหรือจะไม่ไป ตอนนั้นจะมีเพื่อนๆครูที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เรานัดหมายที่จะเดินไปขอหวยกัน แต่ต้องตอนดึกๆ เท่านั้น เพราะว่าถ้าไปช่วงหัวค่ำ จะเจอกับเด็กนักเรียนและผู้ปกครอง อายเขานะ ช่วงประมาณห้าทุ่ม เราอัดมอเตอร์ไซด์ไปกันประมาณ 4-5 คัน ครูผู้หญิงก็จะอาศัยพวกเราที่เป็นผู้ชาย ส่วนผมนะเหรอไปงั้นๆ เขาชวนไปก็ไป ไม่เชื่ออะไร พอไปถึงทุกคนต่างก็มุ่งหน้าไปหาแม่ตะเคียน จุดธูปยกมือไว้ท่านแล้วก็ควักกระป๋องแป้งออกมาถู ถู แล้วก็ถู ผมก็เดินไปเดินมา ไม่ไปถูกับเขาหรอก ก็ไม่เชื่อไง ทันใดนั้นผมได้มองไปที่ต้นตะเคียนที่นอนพาดอยู่ มีแป้งสีขาวที่ถูกถูไว้แล้ว เต็มไปหมดมีพวงมาลัยห้อยอยู่ด้านบน ผมได้เห็นเลขครับที่ต้นตะเคียน ผมจำได้ว่าเป็น 50 ผมขยี้ตาแล้วมองใหม่ มันก็หายไป หลังจากที่เพื่อนๆ ได้ทำการถูเรียบร้อยแล้ว ก็เดินทางกลับ เพื่อนก็คุยกันต่างๆนานา เห็นเลขกันเยอะแยะไปหมด ส่วนผมได้แต่อึ้งกับเลขที่ผมเห็น ไม่กล้าที่จะบอกใคร วันรุ่งขึ้นผมได้แอบไปซื้อครับ ตอนนั้นมีหวยบนดิน ปรากฎว่าผมถูกหวย ดีใจมากครับ เป็นการซื้อหวยครั้งแรกและก็ถูกเลย แล้วเราก็ไปขอหวยกันอีกครับ แต่ก็ไม่มีใครถูกอีกแล้ว รวมทั้งตัวผมด้วย มีคนบอกว่าแม่ตะเคียนไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเขารู้ได้ไง ผมรู้แต่ว่าตั้งแต่นั้นมาผมได้ไปไหว้ท่านเป็นประจำ แต่ไม่ได้ขอหวยนะครับ เวลาขับรถผ่าน ผมพูดประจำว่า สวัสดีครับแม่ตะเคียน