บทที่ 15
บทที่ 15
กุฎิหลังสุดท้าย ใกล้เมรุ รู้สึกเบื่อจริงๆ เวลาเผาศพควันชอบเข้ามาในกุฎิ มันเหม็นนะครับ ญาติโยมทั้งหลาย ตกเย็นมาช่วงหัวค่ำ หมาก็ดันหอน ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ เวลาเผาศพทีไรตกกลางคืนหมาหอนทุกที แต่ผมไม่เคยกลัวนะครับ รู้สึกเฉยๆ มากกว่า ถ้าจะเล่าเรื่องการอยู่วัดมันก็สบายนะครับ แค่ใจผมอย่างเดียวเท่านั้นที่มันไม่ค่อยสุข สิ่งที่มันที่สุดก็คือ...การบิณฑบาตร ผมไม่ได้เดินตามถนนเหมือนพระองค์อื่นๆ นะครับ เพราะมันจะไกลมาก ผมต้องเดินผ่านเมรุไปทางป่าช้าเก่า ผ่านสวนยาง ไอ้ช่วงนี้แหละสนุกจริงๆ ผมมีเณรอีก 2 องค์ที่เดินตามไปด้วย เราวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เหมือนเราได้ปลดปล่อยความเบื่อที่อยู่ที่วัด พอเดินมาถึงถนนเราก็สำรวมเหมือนเดิม ผมรู้นะว่ามันผิด แต่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรารู้สึกดี ในทุกครั้งที่มีกิจนิมนต์ผมจะกระตือรือร้นมากเหมือนได้ไปเที่ยว ได้ไปเห็นอะไรสวยๆงามๆ ได้ไปพบปะผู้คน เวลาล่วงเลยมาประมาณ 2เดือนแล้วครับ ผมก็ยังท่องมนต์ไม่ได้ ต้องอาศัยการเขียนลงที่ข้างๆ นิ้ว เพื่อสามารถเหลือบไปมองได้ โดยเฉพาะงานศพ มี 5 คืน ผมก็เขียน 5 คืนผมต้องเตรียมตัวมากกว่าคนอื่นๆ ทั้งที่จบปริญญาตรีมาแท้ๆ ค่ำคืนที่ผมนอน ผมจะนอนฟังเพลงอย่างสุขอุราครับ วันนึงผมได้ยินการรับสมัครครูอัตราจ้างของโรงเรียนบ่อไร่วิทยาคม เฮ้ย....ข่าวนี้ล่ะ เราจะได้สึกแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้น ผมรีบโทรไปโรงเรียนบ่อไร่วิทยาคมทันที
ผม : พี่ครับมีคนมาสมัครครูบ้างหรือยัง
พี่ที่รับโทรศัพท์ : มีมา 1 คน แล้วค่ะ ปริญญาโท เอกคอมพิวเตอร์
ผม : ครับแล้วผมจะไปสมัครครับ
ภายหลังทราบว่าคนที่รับสายคือ พี่วาสนา ช่างต่อ ธุระการที่นี่ ผมดีใจครับที่จะได้สึก และไม่ได้คิดว่าจะไปแข่งกับเขาได้ ปริญญาโทเชียวนะ สุดท้ายผมก็ได้สึกสมใจ ผมบวชได้ 3 เดือน พอดี พอถึงวันที่จะไปสอบแข่งขัน ก็ไปตามนัดหมายครับ เป็นการโชคดีของผมที่ปริญญาโทคนนั้นไม่มา ชายหนุ่มผิวเข้ม เดินมาหาผม เขาใส่ชุดกีฬา (ครูคมสัน ณ รังษี) ไม่รู้ว่าแข่งขันอะไร เขาให้ผมรื้อเครื่องทั้งสองเครื่องและประกอบเข้าที่เดิม นึกขำในใจ ไอ้เรื่องรื้อและประกอบสบายมากสำหรับไอ้แฟง ไม่เคยทำหรอกครับ ดูหนังสือและท่องมา 555 พอประกอบเสร็จเขาให้เปิดเครื่อง ผมเปิดยังไงก็ไม่ติด มีการถามผมว่าเครื่องเป็นอะไร คนอย่างไอ้แฟงรึจะรู้ ผมไม่ทราบครับ ในใจนึกเลยว่าตูต้องประกอบผิดแน่เลย สุดท้ายครูคมสันได้เฉลยมาว่า ก็มันเสียทั้งสองเครื่องนั่นแหละ ผมกลับบ้านด้วยความชอกช้ำใจ ไม่มีทางที่เขาจะเรียกผมมาทำงานหรอก