 |
บทที่ 11 |
 |
บทที่ 11
|
| เด็กหนุ่มบ้านนอก ใส่เสื้อสีขาวแขนยาวผูกเน็กไทน์ กางเกงขายาว รองเท้าหนัง ยืนส่องกระจกมองตัวเอง ที่อพาร์ทเม้นแห่งหนึ่ง แถวจรัญสนิทวงศ์ แม่เจ้าเรามันเท่ห์จริงๆ รู้สึกมีความสุข ผมนั่งรถเมล์ไปเรียนครับ มันตื่นเต้นเร้าใจบอกไม่ถูก ทันทีที่ได้เรียนแรกๆ ก็เป็นอะไรที่ดีมากๆ ทุกอย่างแลดูดีไปหมด ทั้งสถาบันที่แลดูกว้างใหญ่ เพื่อนใหม่ที่มองแล้วน่าคบกันทุกคน โดยเฉพาะสาวกรุงเทพ สวยจริงๆ อะไรน่ะ ผมจะต้องเป็นครูเหรอ ตกใจมากครับ ก็ไอ้ ค.บ. เนี่ยมันย่อมาจาก ครุศา...สตรบัณฑิต จบมาก็เป็นครู ผมอยากแค่เรียนคอมเท่านั้นนะ ผมเป็นครูไม่ได้ ตายแล้ว ในที่สุดผมก็ต้องเรียนอยู่ดี เวลาเรียนอาจารย์เขาให้ทำรายงาน ผมก็มามหาลัยแต่เช้า ลืมบอกไปครับปกติผมเรียน 15.30-18.30 น. ผมมาถึงห้องคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะทำรายงาน แต่แล้วผมเปิดคอมพิวเตอร์ไม่เป็น ก็ไม่เคยเรียนคอมมาเลย แต่แฟงก็ไม่สิ้นไร้ครับ พี่หมู เด็กหนองบัว บ้านพี่เขาอยู่ตราดได้สอนผม 5555 ง่ายมากๆ แล้วผมบรรเลงทันทีค่อยจิ้มทีล่ะตัว พิมพ์ดีดที่เคยเรียนมาก็ไม่ได้ ไม่เป็นไรไม่มีปัญหาไอ้แฟงซะอย่าง เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวัน ได้ 2 หน้า ทันใดนั้นไฟดับครับ งานทั้งหมดหายไปในพริบตา น้ำตาลูกผู้ชายอย่างผมไหลพรากออกมา โดยไม่แยแสสังคม ที่จับจ้องมาที่ผม กว่าจะได้ 2 หน้ามันใช้เวลามากนะ ทำอย่างนี้ได้ไงไฟหนอไฟ ทำไมพี่หมูไม่สอนผมเซฟงานครับ เรียนไปเรียนมามันไม่ใช่ตัวผมเลย คอมก็ไม่ได้ ซึ่งคนอื่นๆเขามีพื้นฐานกันหมดแล้ว ออกไปนำเสนองานก็ทำไม่ได้ ทำไงดีใครก็ได้ช่วยแฟงด้วยครับ ผมเริ่มรับรู้ถึงความทุกข์ ไม่ใช่เพียงเรื่องเรียนอย่างเดียว เงินในกระเป๋าของผมอันน้อยนิด ยายส่งเงินให้ผมอาทิตย์ล่ะ 500 ครับ ต้องใช้ 7 วัน แล้วอยู่กรุงเทพมีแต่เสียเงิน ยิ่งนานวันยิ่งทุกข์หนัก ทุกๆวันที่ใช้เงิน อาจจะน้อยแต่คนเบื้องหลังผมสิ ยายต้องไปรับจ้างเก็บเงาะวันล่ะ 100 บาท ต้องตากลมตากแดดตากฝน คงเหนื่อยมาก ทำได้เท่าไรก็ส่งมาให้ผม หรือว่าเราจะกลับบ้านดี มันท้อไปหมด แฟงจะทำอะไรต่อไป เรียนก็ไม่รู้เรื่อง เป็นครูก็เป็นไม่ได้ เงินก็ไม่มี....ช่วยผมที...และแล้วผมก็เจอนางฟ้า |
|