บทที่ 10
บทที่ 10
ในที่สุดหนุ่มน้อยวัย 18 ปี จะต้องเดินทางตามหาความฝันในรั้วมหาวิทยาลัย ในสมองไม่ได้พกความรู้ที่มากมาย และแทบจะไม่มีความสามารถพิเศษอะไร ผมตัดสินใจกับเพื่อนจะไปสมัครเรียนที่สถาบันราชภัฏสวนสุนันทา และจะแวะไปซื้อใบสมัครที่รามไว้ด้วย พวกเราไปกรุงเทพฯกันไม่ถูกหรอกครับ เราโชคดีที่มีครูคนนึงที่ผมจำท่านไม่เคยลืมเลย นึกถึงแล้วก็อยากร้องไห้ ครูสุนันทา บัวเล็ก ครูของผม ถึงแม้ว่าท่านจะเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม เราเดินทางไปกันด้วยรถทัวร์ ประมาณเที่ยว 5 ทุ่ม 5 คน... ระหว่างเดินทางไปผมเองยังไม่รู้หรอกครับ ว่าผมจะเรียนคณะอะไร แต่แล้วสิ่งที่มันเกิดอยู่เบื้องหน้าของพวกเรา คือ รถทัวร์ของเราคว่ำ ที่ชลบุรี ครูของผมคิ้วแตก ส่วนพวกเราทั้ง 4 คน ก็เจ็บเนื้อเจ็บตัวไปตามตามกัน ทันทีที่รถทัวร์คว่ำ ผมน่าจะรีบออกจากรถเป็นคนที่ 2 ต่อจากคนขับ เหตุผลที่ต้องรีบออก ผมเห็นน้ำมันไหลครับ มันต้องระเบิดแน่เลย ถ้าออกไม่ทันผมต้องตายแน่ๆ (สุดท้ายเป็นแค่น้ำแอร์ไหล) พวกเรานั่งข้างหน้าสุด เราต้องปีนออกทางฝั่งคนขับ ลงมาทางล้อของรถทัวร์ เสื้อผ้าสีขาวของพวกเราเปรื้อนไปด้วยจารบีของรถ พวกเราต้องไปอยู่ที่โรงพักถึงช่วงประมาณตี 5 คุณตำรวจได้โบกรถทัวร์คันอื่นให้เราไปต่อ บนรถเมล์กรุงเทพฯ ทุกคนเงียบสงบแทบไม่ได้คุยกันเลยแม้แต่คำเดียว ความเหนื่อยล้า ที่เราได้สัมผัสมาพร้อมคาบจารบีรถที่เสื้อ ผมได้ทอดสายตาไปมองครูสุนันทา ด้วยความสงสาร ครูลำบากเพราะพวกเราแท้ๆ ถ้าครูมีชีวิตถึงตอนนี้ผมคงได้ตอบแทนบุญคุณ ในที่สุดผมก็ได้ถึงสวนสุนันทา ความกังวลก็เข้ามาหาผมอีกครั้ง แล้วผมจะเรียนอะไร ทำไงดี มันต้องเลือกแล้ว หลับตาจิ้มดีไหม แต่มันอนาคตเรานะ หรือว่าจะเรียนนิเทศดี อยากเป็นดารา นักร้อง แล้วหน้าตาเราล่ะ เสียงร้องเพลงเหมือนเป็ด แล้วเราจะประสบความสำเร็จได้ไง ในช่วงวินาทีนั้นทุกข์ใจมากๆ นี่คือผลของการที่เราไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยตั้งใจเรียนตามที่ครูสอน ไม่เคยอ่านหนังสือ ทุกอย่างไม่ไปหมด แล้วแฟงจะทำไงดี สุดท้ายผมก็ต้องเลือกครับ พยายามไล่ดูแต่ล่ะคณะว่าเราอยากเรียนอะไร ไปสะดุดตา ที่ ค.บ. คอมพิวเตอร์ ดีเลยเราอยากเรียนคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว จะได้เรียนสักที อ้าวแล้ว ค.บ. คือไร และก็ไม่ได้ถามใคร เอาอันนี้ล่ะว๊ะ ค.บ. ควยบาน (ขอโทษนะครับ ที่ไม่สุภาพ ตอนนั้นคิดอย่างนี้จริงๆ 5555) ในที่สุดผมก็เลือกเรียนคณะนี้ และสอบได้ภาคสมทบ ผมมีที่เรียนแล้วครับพี่น้อง