บทที่ 9
บทที่ 9
ผมเรียนจบชั้น ม.3 แล้วครับ ชีวิตอยากเป็นหนุ่มออฟฟิส ผมได้ไปสมัครเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคตราด สาขาบัญชี แต่จุดพลิกผันในชีวิตก็ได้บังเกิด ผมสอบติดภาคค่ำ (ในสมัยนั้นจะมีภาคเช้าและภาคค่ำ) ทำไงดี ผมจะทำยังไง มอเตอร์ไซด์ก็ไม่มี รถประจำก็ไม่มี สุดท้ายผมก็ตัดสินใจกลับไปบ้านหลังเก่าอีกครั้ง นั่นก็คือ เรียน ม.4 ที่โรงเรียนตราดสรรเสริญวิทยาคมต่อ ตอนนั้นจำได้ว่าสมัครคนที่ 51 ยังดีนะครับที่ครูเขายังให้เข้าเรียนได้อยู่ ที่นี่มีเรียนชั้น ม.4 ห้องเดียวครับ สายว...ิทย์-คณิต ความคิดตอนนั้นมันยากมาก แต่ยังไงก็ต้องเรียน ทำไงได้ไม่มีทางเลือกอื่น แล้วก็ยากจริงๆ แต่ผมก็เอาตัวรอดมาตลอด ลอกเพื่อนส่ง ไม่ค่อยได้ทำเอง โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ ในช่วง ม.ปลาย ผมได้เกิดปัญหาเรื่องนึงที่นึกแล้วกลัวมาก คือผมมีปัญหาเรื่องเสียงครับ เสียงแหบแห้งฟังไม่รู้เรื่อง ต้องไปหาหมอบุญมี มาตลอด เป็นอุปสรรคต่อการเรียนมาก ในตอนนั้นรู้สึกเป็นกังวลใจไม่มีความสุขเลย แต่แล้วก็หายครับ แทนที่จะตั้งใจเรียนมากขึ้นกลับเริ่มโดดเรียน ทุกวันศุกร์จะลงจากรถประจำหน้าห้างตราดสรรพสินค้า เพื่อเดินเที่ยวตลาดนัด กับเพื่อนๆ จำไม่ได้ว่ามีใครบ้าง (เพื่อนๆ ใครนึกออกช่วยบอกทีเถอะ) ทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ การเรียนก็ไม่ได้ดีเหมือนเคย ถึงอย่างนี้ไงครับ ทศพล ถึงไม่มีจุดเด่นอะไรเลยในโรงเรียนแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใคร ทำร้ายใคร ให้โรงเรียนได้เสื่อมเสียนะครับ ชีวิต ม.ปลาย น่าจะมีความสุขมากๆในช่วง ม.6 ครับ เราแทบจะไม่ค่อยเรียนนั่งร้องเพลง คุยกันอย่างสนุกสนาน คนอื่นเขาอาจเตรียมตัวสอบเอนทรานด์เข้ามหาวิทยาลัยกัน แต่ไอ้แฟงไม่ เพราะยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอะไรแน่ และแล้วผมก็จบ ม.6 ครับ ที่โรงเรียนตราดสรรเสริญวิทยาคม แห่งนี้