 |
บทที่ 7 |
 |
บทที่ 7
|
| หลังจากที่ผมแต่งตัวชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว ผมรีบปั่นจักรยานคันงามไปโรงเรียนทันที บ้านของผมห่างจากโรงเรียนวัดไทรทองประมาณ 3 กิโลเมตร เหตุที่ต้องรีบปั่นไปเพราะชอบไปถึงโรงเรียนก่อนคนอื่น เหมือนเราจะแข่งกับเพื่อน ในทุกๆเช้าจะมีเพื่อนคนนึงนำขนมมาขาย ยังจำไม่ลืมเลย นายเจนเป็นคนขยันมาก ชอบนำผลไม้และขนมมาขายทุกวัน ผมชอบซื้อมะม่วงกินเป็นประจำครับ ชีวิตของผมในช่วงวัยเด็กไม่ค่อยมีอะไรโลดโผนเท่าไร รู้แต่ว่าพอถึงวันแม่ พวกเราจะได้แสดง ทั้งรำ ทั้งเต้น ผมช...อบมากครับ ผมชอบที่จะแสดง แต่เป็นคนขี้อายนะครับ ตอนนั้นผมนำเงินไปกินขนมวันล่ะ 5 บาท แม่จะเตรียมข้าวหมกไก่ผสมด้วยข้าวสวยไปให้ทานเป็นประจำ เหตุที่ต้องผสมเพราะทานไม่อิ่ม จะซื้อ 2 ห่อ เงินก็ไม่ค่อยมี ตอนนั้นแม่จะขี่รถเครื่องไปซื้อที่ตลาดน้ำเชี่ยวในตอนเช้าตรู่ ผมชอบทานมาก อีกอย่างนึงผมได้เข้าร่วมวงดนตรีไทยของโรงเรียนด้วย เก่งไหมครับ ผมตีกรับครับ เป็นไง 555 ผิดหวังล่ะสิ แต่ใจอยากเล่นระนาดมากๆ แต่ก็ไม่เป็น โดยมีครูแอ๊ดเป็นผู้ฝึกสอน (ผอ.สมนึก แพทย์พิทักษ์ ปัจจุบันผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลตราด) ต่อมาอีกไม่นานผมก็ได้เลื่อนตำแหน่งครับจากคนที่ตีกรับเป็น....ตีฉิ่ง...เท่ห์สุดๆ ที่จำได้ไม่ลืม ผมเคยร้องไห้ระหว่างตีฉิ่งด้วย ตีไม่เข้าจังหวะครูแอ๊ดก็ดุล่ะสิ น้ำตาไหลพรากเลยล่ะ แต่ผมก็ได้เงินจากการไปเล่นตามงานต่างๆ ทั้งงานศพ งานบวช จนได้ไปแข่งขันและคว้ารางวัลที่ 2 กลับมา เพราะครูแอ๊ดนี่แหละครับที่ทำให้ผมได้รางวัลที่ภาคภูมิใจชิ้นแรกในชีวิต นี่คือสิ่งที่เด็กคนนึงจดจำมาตลอดไม่เคยลืม |
|