 |
บทที่ 3 |
 |
บทที่ 3
|
| ในช่วงบ่ายๆ เด็กๆหลายคนก็ต้องกลับไปช่วยที่บ้านไปหาบน้ำใส่โอ่งไว้ใช้ไว้อาบ ตัวผมก็เช่นกัน ต้องไปหาบน้ำที่บ่อน้ำใกล้บ้าน ในสมัยนั้นไม่มีน้ำปะปาที่เปิดเมื่อไรเป็นอันไหล เราต้องไปหาบน้ำกันด้วยโพง 2 ใบ (บางที่เรียกว่ากระป๋องหรือกระแป๋ง) และก็มีไม้คานที่ทำด้วยไม้ไผ่ มีเชือกร้อยกับโพงไว้หาบ ผมเป็นเด็กก็ต้องใช้โพงเล็กหน่อยเพราะมันหนักมากครับ ในบ่อนั้นจะมีไม้พาดให้เราลงเดินไปได้ ลักษณะของไม้จะใช้เป็นต้นต้น ใช้ขวานเฉาะเป็นขั้นบันได ถ้าเดินไม่ดีจะตกได้ครับ ต้องอาศัยการทรงตัวดีๆ ตอนแรกบ่อใกล้บ้านก็ยังดี แต่พอช่วงเดือนเมษายน น้ำในบ่อเริ่มแห้ง เราต้องไปหาน้ำจากบ่อแหล่งอื่นๆ แทน เราต้องค่อยๆ เอาขันช้อนน้ำในบ่อที่มีน้อยมาก เพราะถ้าช้อนแรงจะทำให้ขุ่น ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะทุกๆบ้านก็ต้องทำเช่นนี้ ไม่มีอะไรผิดปกติ คิดแล้วก็มีความสนุกสนานไปอีกแบบ เราไม่ต้องซื้อน้ำเหมือนสมัยนี้ ทุกคนต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน อีกไม่นานพวกเราก็ได้บ่อบาดาล หรือบ่อโยก ตื่นเต้นมากครับเวลา หน่วยงานของ รพช. มาขุดน้ำบาดาลให้ ทุกคนมีความสุขมากที่ไม่ต้องไปหาบน้ำเหมือนแต่ก่อน เวลาไปอาบน้ำกับเพื่อนๆและน้องๆ ก็ผลัดกันโยก อย่างสนุกสนาน ชีวิตบ้านนอกก็เป็นแบบนี้ล่ะ แต่สิ่งที่พวกเราดีใจ ก็มีความทุกข์มาอีก เพราะน้ำที่เราโยกขึ้นมานั้นจะปะปนไปด้วยคาบน้ำมัน เพราะท่อนเหล็กที่เขาใช้มันขึ้นสนิมต้องใช้น้ำมันในการหล่อลื่น เวลาเราเอาน้ำมาใส่โอ่งที่บ้าน ต้องทิ้งไว้ 1 คืน เพื่อให้คาบน้ำมันลอยขึ้นมาแล้วก็ช้อนทิ้งไป แต่กลิ่นก็ยังคงอยู่ เวลาอาบตัวของผมก็ฝืดเลยล่ะ จะทำไงได้ล่ะครับ ยังไงพวกเราก็ต้องใช้มีแค่นี้ก็ดีแล้วดีกว่าไม่มีน้ำใช้ ....ติดตามตอนต่อไปครับ |
|