 |
บทที่ 1 |
 |
บทที่ 1
|
| เมื่อย้อนเวลาเมื่อตอนยังเป็นนักเรียนชั้นมัธยม
ชีวิตในชนบทของผมไม่ได้เลิศหรูหรือดีกว่าใคร เป็นลูกชาวสวนยาง
ที่ต้องตื่นนอนในช่วงประมาณตี 1 ในคืนวันหยุด นั่งรถเครื่อง
(มอเตอร์ไซด์)ไปกับตายาย ห่มผ้าคลุมมิดชิตตั้งแต่หัวลงมาถึงตัว
เพราะอากาศหนาวมากหลับไปตามระหว่างทางก่อนจะถึงสวนยาง
สำหรับที่นอนที่สวนยางก็เป็นได้แค่ไม้กระดานปูนอนกับพื้นประมาณ 3 แผ่น
มีกองไฟก่ออยู่ข้างๆเพื่อกันยุงและสัตว์อื่น
ตอนนั้นรู้สึกว่ามันทรมานมากแต่ก็ต้องทำเพราะมันคืออาชีพของครอบ
ครัว ยามเช้าก็มีหน้าที่เก็บน้ำยาง ช่วยตากับยายเพื่อนำมาทำแผ่น
ในใจก็ได้แต่คิดว่าโตไปจะไม่ทำอาชีพนี้เด็ดขาด
ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ครับจนจบชั้นมัธยม สำหรับเพื่อนๆ
ที่คบกันส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นน้องที่อายุห่างกันหลายปี
เราจะเดินไปหาเศษเหล็กตามโรงขายเศษเหล็กหรือบางทีก็กองขยะเพื่อหาโครง
จักรยานมาซ่อมเพื่อขี่เที่ยวเล่นกัน กว่าจะได้ 1 คัน ก็ใช้เวลานานพอสมควร
ผมต้องเก็บเงินซื้อล้อรถจักรยาน สี และอื่นๆเพื่อมาแต่งจักรยาน
ด้วยการเก็บเงินจากค่าขนมที่นำไปโรงเรียนวันละ 20 บาท
ผมและเพื่อนๆไม่ได้แบมือขอเงินที่บ้านในการไปเที่ยวเล่นซื้อของหรือแทบจะไม่
พูดถึงเรื่องเงินกับตายายด้วยซ้ำเพราะรู้ว่าบ้านเราจน
ช่วงนั้นก็มีความสุขกับเพื่อนๆหลังจากที่ได้จักรยาน
เราจะขี่เที่ยวกันในหมู่บ้านหนองโสนนี่แหละ โดยเฉพาะในยามค่ำคืน
ตามถนนที่มีไฟสลัวๆ บางทีดึกหน่อยเพื่อนก็นอนที่บ้านเลย
ชีวิตพวกเราค่อนข้างอิสระ แต่เวลาทำงานก็ช่วยงานที่บ้านอย่างเต็มที่
เวลาปิดไฟนอนอร่อยมาก เพราะเราได้แอบเอาขนมมานอนกินกันในห้องนอน
บางทีมดก็มานอนเป็นเพื่อนด้วย555
นึกถึงแล้วมีความสุขจริงๆ......ติดตามตอนต่อไป |
|