บทที่ 1
บทที่ 1
เมื่อย้อนเวลาเมื่อตอนยังเป็นนักเรียนชั้นมัธยม ชีวิตในชนบทของผมไม่ได้เลิศหรูหรือดีกว่าใคร เป็นลูกชาวสวนยาง ที่ต้องตื่นนอนในช่วงประมาณตี 1 ในคืนวันหยุด นั่งรถเครื่อง (มอเตอร์ไซด์)ไปกับตายาย ห่มผ้าคลุมมิดชิตตั้งแต่หัวลงมาถึงตัว เพราะอากาศหนาวมากหลับไปตามระหว่างทางก่อนจะถึงสวนยาง สำหรับที่นอนที่สวนยางก็เป็นได้แค่ไม้กระดานปูนอนกับพื้นประมาณ 3 แผ่น มีกองไฟก่ออยู่ข้างๆเพื่อกันยุงและสัตว์อื่น ตอนนั้นรู้สึกว่ามันทรมานมากแต่ก็ต้องทำเพราะมันคืออาชีพของครอบ ครัว ยามเช้าก็มีหน้าที่เก็บน้ำยาง ช่วยตากับยายเพื่อนำมาทำแผ่น ในใจก็ได้แต่คิดว่าโตไปจะไม่ทำอาชีพนี้เด็ดขาด ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ครับจนจบชั้นมัธยม สำหรับเพื่อนๆ ที่คบกันส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นน้องที่อายุห่างกันหลายปี เราจะเดินไปหาเศษเหล็กตามโรงขายเศษเหล็กหรือบางทีก็กองขยะเพื่อหาโครง จักรยานมาซ่อมเพื่อขี่เที่ยวเล่นกัน กว่าจะได้ 1 คัน ก็ใช้เวลานานพอสมควร ผมต้องเก็บเงินซื้อล้อรถจักรยาน สี และอื่นๆเพื่อมาแต่งจักรยาน ด้วยการเก็บเงินจากค่าขนมที่นำไปโรงเรียนวันละ 20 บาท ผมและเพื่อนๆไม่ได้แบมือขอเงินที่บ้านในการไปเที่ยวเล่นซื้อของหรือแทบจะไม่ พูดถึงเรื่องเงินกับตายายด้วยซ้ำเพราะรู้ว่าบ้านเราจน ช่วงนั้นก็มีความสุขกับเพื่อนๆหลังจากที่ได้จักรยาน เราจะขี่เที่ยวกันในหมู่บ้านหนองโสนนี่แหละ โดยเฉพาะในยามค่ำคืน ตามถนนที่มีไฟสลัวๆ บางทีดึกหน่อยเพื่อนก็นอนที่บ้านเลย ชีวิตพวกเราค่อนข้างอิสระ แต่เวลาทำงานก็ช่วยงานที่บ้านอย่างเต็มที่ เวลาปิดไฟนอนอร่อยมาก เพราะเราได้แอบเอาขนมมานอนกินกันในห้องนอน บางทีมดก็มานอนเป็นเพื่อนด้วย555 นึกถึงแล้วมีความสุขจริงๆ......ติดตามตอนต่อไป