 |
หมอหนุ่มกับเริม (ผอ.สมนึก) |
 |
หมอหนุ่มกับเริม (บทความจาก ผอ.สมนึก แพทย์พิทักษ์)
|
 |
"หมอหนุ่มกับเริมในร่มผ้าสาวน้อย"
เช้านี้อากาศค่อนข้างเย็น ฝูงผึ่งและชันโลมบินทักทายช่อมะม่วงที่กำลังออกดอกเบ่งบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมหวลในช่วงเช้าวันอาทิตย์กลางเดือนสี่ ท่ามกลางสายหมอกหนาทึบไปทั่วบริเวณบ้าน ก๋งกวาดเศษใบไม้มารวมกันเป็นกองเพื่อสุมไฟอยู่ใต้ต้นมะม่วง
"ปีนี้..มะม่วงออกช่อเยอะ.....ต้องสุมไฟไล่หมอก...มะม่วงจะติดลูกดี"
เสียงมอเตอร์ไซด์แล่นมาจอดหน้าบ้าน "ลุงชาญ"พร้อมด้วย YAMAHA 100 CC. คันใหม่สีแดงสดใสจอดอยู่ลานหน้าบ้านใต้ต้นลิ้นจี่ต้นเดิม
"มาหาก๋งเจิมรถครับ"
ก๋งเตรียมตลับแป้ง น้ำอบไทย ทองแผ่นเดินลงมาจากบ้าน ขยับผ้าขาวม้าพาดบ่าแล้วค่อยๆบรรจงจรดน้ำอบไทยที่ผสมแป้งลงบน บริเวณด้านบนของไฟส่องทาง ทองแผ่นสามแผ่นถูกปิดทับอีกชั้นหนึ่งเป็นรูปสามเหลี่ยม ยืนบริกรรมคาถาอยู่งึมงำ หยิบก้านหญ้าคามัดใหญ่ที่ตัดปลายเรียบร้อยแล้วจุ่มลงขันลงหินใบเขื่อง ที่มีน้ำมนต์อยู่ค่อนขัน ประพรมไปทั่วโดยมีลุงชาญยืนประนมมือยิ้มแฉ่งอยู่ใกล้ๆ
"เอ๊า....เรียบร้อย...อย่าขี่ให้มันเร็วนักนะ" ก๋งบอก
เจิมรถเสร็จลุงชาญไม่ยอมกลับบ้าน เดินตรงไปหาก๋งด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน........???
."เองจะเอาเรอะ..???" ก๋งหันมาถามลุงชาญด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
ผมแอบมองก๋งและลุงชาญสนทนากันอยู่พักใหญ่ ก่อนกลับเสียงก๋งกำชับว่า "ใช้ให้มันถูกทางนะ....ของมีคุณก็มีโทษเช่นกัน"
"ก๋งกับลุงชาญคุยอะไรกัน"....ผมต้องรู้ให้ได้
เย็นวันนั้นผมกลับไปบ่อไร่ ก่อนเข้าบ้านพักที่โรงเรียนผ่านบ้านลุงอาดและป้าเอียดเลยแวะทักทายตามประสาคนคุ้นเคยกัน
"เมื่อสักครู่มีพยาบาลจากโรงพยาบาลบ่อไร่มาถามหา"...ลุงอาดบอกผม
พยาบาลสาวกับแฟนหนุ่มยืนคอยผมอยู่หน้าบ้านพัก...ยื่นแขนที่มีเม็ดตุ่มใส ให้ผมดู....."เริม".....ผมบอก
พยาบาลสาวกับแฟนหนุ่มยืนปรึกษากันอยู่พักใหญ่มองดูแล้วท่าทาง ไม่อยากจะรักษาเท่าใดนัก "ลองดู" เสียงแฟนหนุ่มเอ่ย "เลอะน้ำหมาก....จะติดเชื้อหรือปล่าวไม่รู้...?" พยาบาลสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อมั่นและสองจิตสองใจ
กลางเดือนห้าปีนี้อากาศในบ่อไร่ค่อนข้างร้อนอบอ้าว ทิวไผ่บนเนินเขาหลังโรงเรียนใบเหลืองกรอบ ล่วงหล่นลงพื้น ลำต้นที่กอดเกี่ยวกันอยู่เป็นกลุ่มก้อนเสียดสีล้อรับลมร้อนยามบ่ายอยู่ไปมา
"พี่.....หนูเป็นอะไรไม่รู้...?..?"เสียงครูสาวบรรจุใหม่ที่เดินทางมาจากเมืองใต้แดนสะตอเอ่ยบอก...
"ลองไปหาหมอในเมืองดูก่อนน๊ะ" ผมเอ่ยหลังจากหลังสนทนากันพักใหญ่
เป็นเวลาร่วมอาทิตย์ที่สาวน้อยร่างเล็กนัยตาคมขำขึ้นลงตัวเมืองตราดและ โรงพยาบาลบ่อไร่ ผมเองก็ไม่ได้สนใจมากนักมักใช้เวลาช่วงเลิกเรียนสนทนา พาทีสรวลเสเฮฮากับครูในโรงเรียนใกล้เคียงตามประสาหนุ่มโสดเสีย เป็นส่วนใหญ
"พี่..............."สาวน้อยบรรจุใหม่นัยตาคมขำคนเดิมเรียกผมด้วยสายตาที่ วิตกกังวล เครื่องยาพร้อม หมากพลูใจเดียวจากบ้านป้าเอียด เหล้าขาวจากร้านค้าหน้าโรงเรียนวางอยู่ตรงหน้า
"พี่พยาบาลที่โรงพยาบาลบ่อไร่บอกมาว่าพี่เคยรักษาเค้าเมื่อหลายเดือนก่อน....สามวันหาย.."เธอเอ่ย
".....แล้วจะพ่นกันยังไง....???..."ผมถอนหายใจและรำพึงอย่างเงียบๆ
เย็นวันนั้นเครืองยาพร้อมเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ทำไมจิตใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ความวิตกกังวลเกิดขึ้นมาอย่างหาต้นสายปลายเหตุไม่เจอ ผมก้มหน้าก้มตายกสากตำยาเสียงดังโป๊กเป๊กอย่างรีบเร่ง
เสียงเจี๊ยวจ๊าว...เอ็ดอึง.ของเหล่าสาวๆที่ล้วนมาบรรจุใหม่ดังมาจากห้องชั้น บนของบ้านพัก...."ขึ้นมาได้" เสียงตะโกนบอกดังลั่น
ผมค่อยๆตักยาที่ตำและผสมเหล้าขาวแล้วลงชามใบเล็กถือเดินขึ้นบันใด บ้านพักด้วยมือที่สั่นเทา เบื้องหน้าผมสาวน้อยครูบรรจุใหม่นั้งนุ่งกระโจมอกด้วยผ้าโสร่งปาเต๊ะ จากแดนใต้อยู่กลางห้องพัก มีสาวน้อยผิวขาวร่างสูงโปร่งจากสุราษฎ์ขนาบซ้าย....ต่อด้วยสาวร่างใหญ่ นัยตาแขกจากเมืองตรังอยู่ด้านขวา.....สาวสวยหน้าขาวผิวนวลจากเมืองพระพุทธบาทประคองหลังเคียงคู่กับสาวน้อยร่างเล็กจากดินแดนเมืองคอน.... สี่สาวจากต่างแดนช่วยกันประคองและจับผ้าโสร่งผืนน้อยเพื่อให้ห่อหุ้มเรือนร่างอันบอบบางและปกปิดของสงวนของเธอไว้เหลือไว้เพีบยงส่วนที่เป็นเม็ดตุ่มเท่านั้น
เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสพินิจพิเคราะห์เม็ดตุ่มใสบนเรือนร่างของ สาวน้อยดังกล่าว ตลอดแนวแผ่นหลังทอดยาวผ่านมาใต้วงแขนและลุกลามไปยังปทุมถันของ เธอเต็มไปด้วยเม็ดตุ่มใสที่กำลังอักเสบด้วยแผลพุพอง สายตาของสาวต่างแดนทั้งห้าคู่จ้องมองมายังผม..อย่างมีเลศนัย..???
ผมค่อยๆบรรจงตักหมากที่ตำแล้วเข้าปากเริ่มพ่นตั้งแต่แผ่นหลัง...ใต้วงแขน...เลยมายังพื้นที่ที่ไม่ควรเข้าใกล้...!!! น้ำหมากที่พรั่งพรูออกจากปากผมอยู่ ห่างจากพื้นที่ที่ไม่ควรเข้าใกล้เพียงแค่ลมหายใจผ่านก็ยังรู้สึก...กลิ่นสาบ สาวผสมผสานกับกลิ่นเหล้าขาวและน้ำหมากยังติดตราตรึงใจและ อยู่ในความทรงจำของผมจนถึงบัดนี้
"คาถา....ทำให้ใจเราสงบ...มีสมาธิ...จะรักษาคนไข้...ต้องมีจิตใจที่มั่นคง" เสียงก๋งยังก้องในหูของผมตลอดเวลา
"...พ่อ....เริมเกิดจากเชื้อไวรัชชื่อ Herpes simplex ส่วนงูสวัดก็เกิดจากไวรัสเช่นกันแต่ชื่อVaricella zoster...ไม่มียารักษาหมอจะให้ยาตามอาการ เช่นแก้ไข้ แก้ปวด แก้อักเสบ เป็นต้น..พ่อไปพ่นแบบนี้ถ้าแผลติดเชื้อแล้วจะทำยังไง?.."เสียงแก้มแหม่ม ลูกสาวคนโตที่กำลังเรียนคณะแพทยศาสตร์ม.ธรรมศาสตร์เอ่ยถามผม
ผมถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ทำอย่างไรจะให้แพทย์แผนโบราณที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนให้คนรุ่นใหม่ได้รับรู้และยอมรับ...!!! "คงยังไม่ถึงเวลา"
"แล้วที่เล่ามาพ่อพ่นให้ใคร...? ว่าที่หมอแก้มถามผม
ผมอมยิ้มบอกลูกสาวคนโตไปว่า...."ไปถามแม่แกดูเอง"
"....โอม......หลงมหาหลง.....หลง.....หลงสารพัด...............................................................................................................................สวาหับจับจิตฯ เย็นวันที่สามที่พ่นให้สาวน้อยแดนใต้ผมแอบท่องคาถาบ่อนนี้ต่อจาก พระพุทธเจ้า5และ16พระองค์......ฯ
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้ลุงชาญเจ้าของรถYAMAHA 100 CC.ที่เคยมาให้ก๋งเจิมเมื่อหลายเดือนก่อน...เสียงลุงชาญกระซิบผมก่อน แยกทางกันว่า "เห็นมั๊ย.....ลุงบอกแล้ว...ได้ผล" |
|