หมากสามคำฯ (ผอ.สมนึก)

หน้าแรก

รู้จ้กคุณครู

หมากสามคำกับเริมงูสวัด (บทความจาก ผอ.สมนึก แพทย์พิทักษ์)

"หมากสามคำกับเริมและงูสวัด

หลังจากเรียนจบป.กศ.สูงสาขาวิชาเอกศิลปศึกษาจากวิทยาลัยครูจันทบุรี แล้ว ทางสปจ.ตราดเปิดสอบบรรจุข้าราชการครู มีอัตราว่างเพียงอัตราเดียวที่โรงเรียนบ้านเกาะหมาก ผมเป็นหนึ่งในจำนวน1500กว่าคนที่เข้าร่วมประลองยุทธในครั้งนั้น ผลออกมาได้ลำดับที่ 15 อดบรรจุอย่างแน่นอน

"เรียนต่อ"ผมบอกแม่
ผ่านไปปีกว่าๆสำหรับชีวิตในวิทยาลัยครูระดับปริญญาตรีสาขาวิชาเอกสังคมศึกษา ในปีนี้ผมต้องออกฝึกประสบการณ์ โรงเรียนวัดหนองเสม็ด จ.ตราดซึ่งในขณะนั้นมีนายอนันต์ นิตรมรเป็นอาจารย์ใหญ่ถูกผมและเพื่อนๆเลือกเป็นสถานที่ฝึกสอน โดยมีพี่ชายที่แสนดีชื่อจำเนียร เจริญกิจเป็นครูพี่เลี้ยง

เย็นวันหนึ่งช่วงกลางฤดูฝน ผมขี่ YAMAHA MATE 80 พาหนะคู่กายที่พ่อกับแม่ซื้อให้กลับจากโรงเรียน ท่ามกลางสายฝนที่หนาว เหน็บในช่วงปลายเดือนสิงหาคม
"มีจดหมาย..วางอยู่บนโต๊ะนะ"....เสียงแม่ตะโกนบอกด้วยเสียงอันดังมาจากในครัว

22 กันยายน 2526

ผมจ้องมองชุดกากีใหม่เอี่ยมที่เพิ่งตัดมาใหม่อย่างภาคภูมิใจหลังได้รับ จดหมายให้ไปรายงานตัวจากสปจ.ตราด....มันเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจอย่างล้น พ้นของเด็กบ้านนอกจนๆอย่างผม ที่พ่อกับแม่มีอาชีพกรีดยางและทำขนมจีนส่งผมเรียน บัดนี้ครูหนุ่มไฟแรงพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นชีวิตพ่อพิมพ์ของชาติ เสื่อผ้าและสิ่งของจำเป็นพร้อมแล้วสำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้

ก่งนั่งเล่นอย่างสบายใจบนแคร่ไม้ใต้ต้นลิ้นจี้ต้นเดิม กวักมือเรียกผมพร้อมเอ่ยว่า
"คนเราจะมีบารมีได้เป็นเรื่องยาก ต้องใช้เวลาสะสม การให้เป็นสิ่งที่ประเสริฐ มากค่ากว่าเงินตรา...ฯ....อีกอย่างนอกจากความรู้ที่เรียนมาแล้ว...ต้องมีวิชา อื่นๆติดตัวไปด้วย"

"นะ โม พุท ธา ยะ พระพุทธเจ้า 5 พระองค์ จำไว้"
"แค่นี้เอง....จำง่ายจะตายไป" ผมรำพึงในใจ ก๋งมองหน้าผมเหมือนจะหยั่งรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่......

"นะ มะ นะ อะ นอ กอ นะ กะ กอ ออ นอ อะ นะ อะ กะ อัง....ฯลฯ" " ท่องให้ขึ้นใจ วันข้างหน้าจำเป็นต้องใช้...เดี๋ยวนี้เริมและงูสวัดคนเป็นกันมาก การช่วยเหลือคนโดยไม่ประสงค์สิ่งใดตอบแทนเป็นสิ่งประเสริฐ" ก๋งกำชับ

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากบอกลาก๋ง พ่อ แม่ รวมทั้งบรรพบุรุษผู้ล่วงลับไปแล้ว.แม่หยิบสร้อยทองหนักหนึ่งบาทพร้อม หลวงพ่อไกรรุ่นหนึ่งมาคล้องคอให้ผม..ก๋งเดินมาหาถือถุงใบเขื่องยื่นให้
"เอาไว้ใช้เมื่อจำเป็น...ก๋งจดฝอย(รายละเอียด)ไว้ให้แล้ว อยาลืมคาถาที่ก๋งให้ไปนะ" ก๋งย้ำ

โรงเรียนบ้านจัดสรร อำเภอบ่อไร่ จังหวัดตราด

ทิวเขาเบื้องหน้าทอดตัวยาวจากทิศเหนือจรดใต้ มองเห็นเป็นสีเขียวเข้มทะมึนอยู่เบื้องหน้า ช่วงนี้ปลายฝนต้นหนาว ฝนเริ่มห่างมาหลายวันแล้ว อากาศในอำเภอบ่อไร่ จ.ตราดที่อุดมไปด้วยขุนเขาและแมกไม้เริ่มหนาวเย็นขึ้นมาตามลำดับ ลมหนาวโชยมาไม่ทันไรเหล่าแมกไม้ที่ผลัดใบพากันแห้งเหลืองทะยอยเปลี่ยนใบเพื่อลดการคายน้ำ หลายเดือนแล้วที่ผมมาปฏิบัติหน้าที่ในดินแดนที่อุดมไปด้วยพลอยแดงที่มี ชื่อเสียงกระฉ่อนโลก เด็กๆแต่งตัวมอมแมมวิ่งเล่นส่งเสียงกันเจี๊ยวจ๊าวในสนามหน้าอาคารเรียน ท่ามกลางสายหมอกที่กำลังจากลาเมื่อดวงอาทิตย์ดวงกลมใหญ่มาทักทาย เหนือสันเขาเบื้องหน้า

"นายขจร.....เธอเป็นอะไร" ผมเอ่ยถามเด็กชายตัวดำร่างเล็กแต่งตัวมอมแมมที่ยืนร้องไห้อยู่ในห้อง
เรียน

ถุงใบเขื่องทีแขวนอยู่หัวนอนบ้านพักหลายเดือนก่อนถูกหยิบมาพินิจ พิเคราะห์อย่างละเอียด ฝอย(รายละเอียด)ที่ก๋งจดให้ถูกนำมาอ่านทีละบรรทัดๆจนจบ

"หมากสามคำ"

ใบพลูใจเดียว(ใบพลูที่มีเส้นน้ำเลี้ยงบนใบมาจรดกันทุกเส้น)...ปูนกินหมาก...หมากดิบที่พอหาได้ในบ้านจัดสรรพร้อมแล้ว

ใบพลูถูกป้ายด้วยปูนกินหมากสีแดงเข้มและหมากดิบผ่าสามส่วนถูกจัดเป็น หมากสามคำวางอยูเบื้องหน้า ถั่วเขียว 7 เม็ด กำมะถันแดง ขี้แมงสาบ ขี้เถ้าใจกลางเตา พวงขนมบ๊ะจ่าง ถูกนำมาแบ่งวางบนใบพลูทั้งสามใบ

"อย่าลืมคาถาก๋งนะ"

ผมนำหมากสามคำจบหัวจบเกล้า นั่งพนมมือนึกถึงก๋งและครูบาอาจารย์ต้นตำหรับเจ้าของยาและลงท้ายด้วย คาถาพระพุทธเจ้า 5 และ 16 พระองค์ตามลำดับ ใส่หมากสามคำลงใน ครกหินใบน้อย ลงมือตำให้พอละเอียด ผสมเหล้าขาวที่ซื้อมาจากตลาดหน้าโรงเรียนพอให้ได้น้ำหมากข้นๆ...

"ถอดเสื้อ"...ผมสั่งเด็กน้อย
ภาพที่เห็น แผ่นหลังของเด็กน้อยเต็มไปด้วยเม็ดที่มีตุ่มน้ำใสๆเป็นกลุ่มเต็มไปหมด

"งูสวัด" ผมรำพึงในใจ

...งูสวัดหากเป็นลุกลามจนข้ามสันหลังจะอันตรายมาก อาจถึงแก่ชีวิต...ก๋งเคยบอก

ผมตักหมากในครกเข้าปาก บริกรรมคาถาที่ก๋งบอกไว้อีกครั้งและออกแรงพ่นไปยังแผ่นหลังของเด็ก น้อย...สีแดงฉานของน้ำหมากเต็มแผ่นหลังจนแทบแลไม่เห็นเม็ดตุ่มใส

"รอให้แห้งก่อน ห้ามล้างออกนะ...พรุ่งนี้มาหาครูใหม่..พ่นให้ครบสามวันนะ...เออ...อย่าไป กินปลาที่มีเงี่ยงนะเช่นปลาดุก ปลากด ผักทอดยอดก็ห้าม ของคาว เป็ด ไก่ ห้ามกินนะ...บอกพ่อกับแม่ของเธอด้วยนะ..."ผมย้ำ

สามเย็นผ่านพ้นไป รุ่งขึ้นเช้าวันที่สี่ นายขจรพร้อมด้วยพ่อแม่มาหาผมที่โรงเรียน ถอดเสื้อให้ดู..ไม่น่าเชื่อ..แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเม็ดตุ่มใสที่กำลังอักเสบ ตกสเก็ดแห้งสนิท รอยยิ้มอย่างไร้เรียงสาและ คำขอบคุณจากพ่อและแม่ของนายขจร...ทำให้ผมนุกถึงคำพูดของก๋งขึ้น มาทันที..
"...ฯ...การให้..ประเสริฐมากกว่าเงินตรา...ฯ ยังก้องอยู่ในหูผมตลอดเวลา

"ครู...ๆ....ๆ ไปดูลุงอาจให้หน่อย"..เสียงหญิงวัยใกล้60นามว่าป้าเอียดที่คุ้น เคยกับผมดีตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านพัก

"ลุงอาด"

หนุ่มใหญ่คู่ชีวิตป้าเอียดนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอนอย่างทรมาน เปร่งเสียงที่แหบแห้ง แผ่วเบา ด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความวิตกกังวลว่า
"เป็นมานานแล้ว...หมอหลวง..หมอราฎษ์ที่ไหนดีก็ไปหามาหมด ไม่หายซักที กลับเป็นหนักเข้าเรื่อยๆ"
ผมหันไปมองหน้าพี่วุฒิ(เพื่อนรุ่นพี่ ขณะนี้ก็เป็นเพื่อนกันในFB.ชื่อ Wut Thanomviriyakul ปัจจุบันสอนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง)เหมือนจะขอคำปรึกษา

"นายสมนึก พ่น" พี่วุฒิพูดด้วยเสียงอันดัง

จากวันนั้นทุกเย็นเครื่องยาทุกอย่างถูกย้ายไปไว้บ้านลุงอาด ผมจะต้องไปพ่นให้ลุงอาดอย่างสม่ำเสมอ สอบถามได้ความว่าอาการปวด แสบ ปวดร้อนทุเลาลงบ้าง...ภาพรวมยังไม่ดีขึ้นมากนัก

"ทำไมไม่หาย"
ผมกับพี่วุฒิกลับมาบ้านหนองโสนในเย็นวันต่อมา ก๋งไม่ตอบเดินหงุดๆตรงไปที่โรงสับยา..เสียงสับยาดังโป๊กๆๆ ไม่นานนักก็ถือถุงใบเขื่องส่งให้..."ยาตัดราก เอาไปให้เขาต้มกิน เป็นมากต้อง พ่นให้ครบ15วันนะอย่าให้ขาด อย่าลืมของแสลงที่ก๋งเคยบอก..ห้ามกิน"

หลายอาทิตย์ต่อมา ลงอาดมาหาผม ผมตกใจแทบช๊อค..ร่างของคนอายุใกล้ 60คุกเข่าก้มลงกราบผมต่อหน้าครูและเด็กนักเรียนจำนวนมากพร้อมส่งเงิน ให้จำนวนหนึ่ง
"ถ้าไม่ได้ครู..ผมคงตายไปแล้ว"
ผมทำอะไรไม่ถูก..รีบพยุงร่างแกขึ้นมา...."ไม่เป็นไรครับ....ก๋งสั่งไว้ไม่ให้รับ เงินใคร.....ลุงไปทำบุญตักบาตรให้ครูบาอาจารย์ฯด้วยนะ"
หลังจากนั้นเป็นต้นมา....ชื่อเสียงผมเรื่องพ่นเริมและงูสวัดก็แพร่กระจายไปทั่ว ใครที่เป็นเริม งูสวัดไม่ว่าสาว แก่ แม่ม่าย ชาย หรือหญิงรุ่นสาวต่างมาหาผมพ่น มีสาวรุ่นๆบางรายเป็นในร่มผ้า เจอหน้าผมไม่ยอมพ่นก็มี พ่อแม่ต้องบังคับถึงจะยอม เพราะในสมัยนั้นก็มีแต่ก๋งก่วย หมอยอมแห่งบ้านหนองเสม็ดเท่านั่นที่รักษาได้

"ก๋ง คาถาศักสิทธิ์จริงหรือป่าว" ผมถามก๋ง

"จริงไม่จริงก๋งไม่ตอบ....แต่คาถาจะทำให้ใจเราสงบนิ่ง...มีสมาธิ....การที่จะ รักษาคนไข้เราจะต้องมีจิตใจที่มั่นคง..จำไว้...."ก๋งบอก

ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก...มีหลายครั้งที่ผมรักษาคนไข้หายแล้ว กลับปรากฏอาการแสบร้อนและมีเม็ดตุ่มใสตามร่างกายผม....มันเกิดขึ้นบ่อยมาก ฤ ผมจะผิดครูหรือผู้ที่มารักษาผิดสัญญาไม่ยอมทำบุญตักบาตรฯ ตามที่ตกลงกันไว้ ยากที่จะคาดเดาครับ

.....".หมอหนุ่ม...คนไข้สาว...กับเริมในร่มผ้า.."..ตอนต่อไปครับ

ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของเรา หัวใจสะพายเป้ ชมรมที่มุ่งมั่นในการพัฒนานักเรียนอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่านักเรียนกลุ่มนั้นจะอยู่โรงเรียนไหนก็ตาม ผมพร้อมจะร่วมพัฒนา ขอแค่มีผู้สนับสนุนการทำงานของชมรม