โอ่งใส่น้ำมนต์ (ผอ.สมนึก)
โอ่งใส่น้ำมนต์ (ผอ.สมนึก แพทย์พิทักษ์)
"...โอ่งใส่น้ำมนต์ โอ่งใส่ปูนกินหมากกับแสงแดดยามเช้า..."
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ผมยังเด็กๆ จะมีหน้าที่ที่จะต้องหาบน้ำให้เต็มโอ่งใบนี้ทุกวัน เพื่อให้ก๋งทำน้ำมนต์ เทียนเล่มน้อยๆถูกจุดขึ้นพร้อมกับเสียงบริกรรมคาถาดังแว่วมาเป็นระยะๆ น้ำตาเทียนค่อยๆหยดลงผืนน้ำในโอ่งอย่างช้าๆ
"...อย่า...อย่า..กลัวแล้ว..กลัวแล้ว..กูไม่มาแล้ว..."เสียงร้องลั่นจากหญิงวัยกลางคน หลังจากน้ำมนต์ขันแรกกระทบเรือนร่างที่สั่นสะท้าน "...ออกไป...ออกไปเดี๋ยวนี้ หรือมึงจะลองดีกับกู.." ก๋งพูดเสียงดังพร้อมขยับมีดหมอและส่ายหวายอาคมไปมา
ย่าค่อยๆบรรจงตักปูนกินหมากจากโอ่งใบน้อยแล้วป้ายลงบนใบพลู หยิบหมากดิบผ่าสามส่วน...ปลอกเปลือกเล็กน้อยและใส่ปากเคี้ยวอย่างมีความสุข ทอดสายตาไปยังหญิงวัยกลางคนที่อาบน้ำมนต์อยู่ที่นอกชานบ้านแล้วเอ่ย ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า.."ทำไมไม่ไปผุดไปเกิดซักทีนะ....มาวุ่นวายกับเขาทำไม."ผมจ้องมองด้วยความหวาดกลัวตามประสาเด็กๆ
วันนี้ โอ่งใส่น้ำมนต์กับโอ่งใส่ปูนกินหมากเคียงคู่กันอยู่อย่างสงบท่ามกลางแมกไม้และการทักทายของแสดงแดดอ่อนๆยามเช้า ทิ้งตำนานอันเก่าแก่ใว้เบื้องหลัง..."อุปทานหรือความลี้ลับ" ยากที่จะตอบครับ